Μαθαίνεις αποτελεσματικά χρησιμοποιώντας απλές τεχνικές και δουλεύοντας με πλαστελίνη
Μύθοι – Αιτίες
Οι μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι αρρώστιες!
Η αιτία της ανάπτυξης τους δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την χαμηλή νοημοσύνη!
Αποτελεί συνδυασμό:
α) ενός ειδικού τρόπου αντίληψης και σκέψης και
β) ενός μη αρμόζοντος τρόπου διδασκαλίας και παροχής της γνώσης.
Η πιο οικονομική μέθοδος καθώς είναι πολύ σύντομη, εξαιρετικά αποτελεσματική και τα οφέλη της διαρκούν εφόρου ζωής
Μια τυπική συνεδρία Davis
Η Ιστορία του Ron Davis
Η προέλευση της Κυριαρχίας στα Σύμβολα Davis®
Κοκκινόχωμα και νερό
Του Ron Davis
Όταν ήμουν βρέφος, ειπώθηκε στη μητέρα μου ότι ήμουν ένα «παιδάκι του Κάννερ». Ο Δρ Κάννερ είναι αυτός που πρώτος προσδιόρισε την λέξη αυτισμός στις Η.Π.Α. Στα πρώτα εννέα χρόνια της ζωής μου ήμουν αμέτοχος σε όλα. Δεν ήξερα καν ότι ήμουν ζωντανός.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων 11 χρόνων της ζωής μου, ήμουν αναγκασμένος να πηγαίνω σχολείο. Περνούσα τον περισσότερο χρόνο στο πίσω μέρος της τάξης, καθισμένος στη γωνιά, βλέποντας τον τοίχο. Στα δώδεκα μου χρόνια δεν είχα μάθει τίποτα στο σχολείο, ούτε καν το αλφάβητο. Η μητέρα μου δούλευε μαζί μου καθημερινά προσπαθώντας να μου διδάξει το τραγουδάκι του αλφάβητου. Προσπάθησε να μου το μάθει ακόμη και στα Γερμανικά. Μου ήταν αδύνατο να μάθω περισσότερα από τα πρώτα γράμματα.
Τα αδέλφια μου είχαν μια φυσιολογική ανάπτυξη, έτσι τους επιτρεπόταν να έχουν πρόσβαση σε πράγματα που για μένα ήταν απαγορευμένα. Είχαν σουγιάδες και ρολόγια χειρός. Μια νύχτα πήρα χωρίς την άδεια του αδερφού μου τον σουγιά του και παραλίγο να κόψω το δάχτυλο μου. Εξακολουθούσα όμως να θέλω έναν σουγιά.
Κάπου μέσα στην αδιαφορία που προκαλούσε ο αυτισμός μου, ανακάλυψα ότι αναμιγνύοντας χώμα και νερό στην αυλή μπορούσα να φτιάξω μια πυκνή μάζα που να πλάθεται όπως την ήθελα. Όταν την άφηνες να στεγνώσει διατηρούσε το σχήμα της για αρκετό χρόνο.
Δεν θυμάμαι πόσους σουγιάδες έχω φτιάξει από κοκκινόχωμα και νερό. Μέσα στην τσέπη μου μπορούσες πάντα να βρεις κομματάκια από κόκκινη σκόνη. Αλλά εγώ είχα τον σουγιά μου. Τα ρολόγια των αδερφών μου ήταν από μέταλλο και δέρμα. Τα δικά μου ήταν από πηλό και σκοινί. Τουλάχιστον όμως είχα το δικό μου.
Στα δώδεκά μου χρόνια είχα στιγματιστεί ανεπίδεκτος μαθήσεως και «νοητικά καθυστερημένος». Για μένα αυτό σήμαινε ότι δεν ήμουν πλέον αναγκασμένος να κάθομαι στην γωνιά αντικρίζοντας τον τοίχο. Μπορούσα πλέον να γυρίζω και να κοιτάζω ότι και όλοι οι άλλοι μέσα στην τάξη.
Στον ένα τοίχο υπήρχαν αναρτημένα τα γράμματα του αλφαβήτου. Δεν ξέρω γιατί άρχισα να τα φτιάχνω με τον πηλό. Χρειάστηκα αρκετό χρόνο, αλλά τελικά κατάφερα να τα φτιάξω όλα και να τα βάλω με αλφαβητική σειρά. Μετά ρώτησα τα αδέλφια μου τι ήταν αυτά που έφτιαξα
Έδειχνα ένα γράμμα και ρωτούσα « Τι, τι, τι». Ο αδελφός μου έλεγε «Ζ». Έδειχνα ένα άλλο γράμμα και ρωτούσα « τι, τι, τι». Ο αδελφός μου έλεγε «Ν». Έπαιζα με τις ώρες γυρίζοντας το «Ζ» και τοποθετώντας το επάνω στο «Ν» λέγοντας ξανά και ξανά «Ν» «ΖΝΖΝΖ». Μετά από ατελείωτες ώρες παιχνιδιού με τα γράμματα από πηλό, κατάφερα να μάθω όλα τα γράμματα του αλφάβητου.
Μετά από αυτό, όταν με ρωτούσαν να τους πω το αλφάβητο, τους έλεγα τα γράμματα. Κανένας δεν καταλάβαινε ότι τα ήξερα όλα. Είχαν την απαίτηση να τα λέω με την αλφαβητική σειρά. Έτσι λοιπόν την έμαθα, αρχίζοντας από το Ω. Μετά από 20 περίπου χρόνια έμαθα να λέω το αλφάβητο αρχίζοντας από το Α.
Στην ηλικία των δώδεκα χρόνων είχαν πει στην μητέρα μου ότι είχα την εξυπνάδα ενός χιμπατζή. Στα 17 μου χρόνια έκαναν την αξιολόγηση της νοητικής μου κατάστασης, ο δείκτης νοημοσύνης μου ήταν 137. Όλοι ξαφνιάστηκαν από την ένδειξη νοημοσύνης που είχα και αποφάσισαν να με μάθουν να μιλώ και να διαβάζω. Η λογοθεραπεία έφερε αποτέλεσμα, έμαθα να μιλώ. Η εκπαίδευση όμως της ανάγνωσης ήταν χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Στα 18 μου είπαν ότι δεν θα μπορούσα να ποτέ να μάθω γραφή και ανάγνωση όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Είπαν ότι στην γέννα ο γιατρός είχε χρησιμοποιήσει εργαλεία που πίεσαν το κρανίο μου και κατέστρεψαν τον εγκέφαλό μου. Όταν έμαθα να μιλώ, οι λέξεις αποτελούσαν πλέον μέρος του κόσμου μου, έτσι όταν δημιουργούσα κάτι του έβαζα κάποιον τίτλο. Μεταξύ 17 και 27 ετών δημιούργησα περισσότερες από χίλιες ιδέες και λέξεις με πλαστελίνη. Στα 27 μου χρόνια ο δείκτης νοημοσύνης μου είχε ανέβει στα 169.
Όταν άρχισα να αναπτύσσω μεθόδους για την δουλειά με τους δυσλεξικούς, η χρήση της πλαστελίνης φαινόταν απόλυτα φυσιολογική. Οι περισσότεροι δυσλεξικοί το απολαμβάνουν και μπορούν να μάθουν με αυτό τον τρόπο, όπως και εγώ.
Εγώ πιστεύω ότι η πιθανότητα της ιδιοφυΐας σε κάποιο τομέα ισχύει για όλους μας, φτάνει να έχουμε τις βάσεις για να χτίσουμε τις σκέψεις μας και την επιθυμία να φτάσουμε σε συγκεκριμένο στόχο.
Red Dirt and Water
The Story Behind our use of Clay to Model Words and Ideas
by Ronald D. Davis
From The Dyslexic Reader, Issue No. 10, Summer 1997
FROM DYSLEXIA THE GIFT WEB SITE, WWW.DYSLEXIA.COM
© 1995-2017 DAVIS DYSLEXIA ASSOCIATION INTERNATIONAL
REPRINTED WITH PERMISSION
Η Θεωρία Davis για την δυσλεξία
Οι δυσλεξικοί κατά κύριο λόγο σκέφτονται με εικόνες. Σε γενικές γραμμές χρησιμοποιούν στο μυαλό τους νοητικές ή αισθητηριακές εικόνες αντί για λέξεις, προτάσεις ή εσωτερικό διάλογο. Επειδή αυτός ο τρόπος σκέψης είναι υποσυνείδητος και επίσης πάρα πολύ γρήγορος, οι περισσότεροι δυσλεκτικοί δεν έχουν επίγνωση το ότι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο.
Λόγω του προαναφερθέντος τρόπου σκέψης τους οι δυσλεξικοί τείνουν να χρησιμοποιούν την παγκόσμια λογική και στρατηγικές συλλογισμού κοιτώντας την «μεγάλη εικόνα» για να κατανοήσουν τον κόσμο που τους περιβάλλει. Έχουν έφεση στο να καταστρώνουν στρατηγικές, είναι πολύ δημιουργικοί, ιδιαίτερα ταλαντούχοι στις χειρωνακτικές δραστηριότητες και στην επίλυση αντικειμενικών προβλημάτων του πραγματικού κόσμου. Αντιμετωπίζουν δυσκολίες όμως στον διαδοχικό, γραμμικό, βήμα προς βήμα, λεκτικό συλλογισμό. Όταν βλέπει κάποιος έναν σκύλο, δεν μετακινεί την προσοχή του από την ουρά στα πόδια, τους ώμους μέχρι το κεφάλι, τα αυτιά και την μύτη για να καταλάβει ότι έχει μπροστά του έναν σκύλο αλλά βλέπει όλα τα μέρη του σώματος του απευθείας και συμπεραίνει ότι είναι ένας σκύλος. Στην περίπτωση που κάποιος έχει εικονική σκέψη τότε αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα άμεσα κοιτάζοντας το αντικείμενο ή την κατάσταση όπως είναι στο σύνολό τους.
Οι δυσλεξικοί λόγω του ότι σκέφτονται με εικόνες έχουν πολύ έντονη και ζωηρή φαντασία και χρησιμοποιούν κυρίως έναν τρόπο σκέψης που βασίζεται στις εικόνες ή τα συναισθήματα και όχι στις λέξεις. Αν κάποιο οπτικό ερέθισμα τους μπερδέψει, θα περιστρέψουν το αντικείμενο αυτό στο μυαλό τους για να το κοιτάξουν από όλες του τις οπτικές γωνίες. Εξαιτίας αυτής της νοητικής διαδικασίας αναπτύσσουν κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες και ταλέντα. Η παραπάνω ικανότητα όμως μπορεί να προκαλέσει και το εξής πρόβλημα. Οι δυσλεξικοί βιώνουν έντονα αποπροσανατολισμούς. Όταν ένα άτομο είναι αποπροσανατολισμένο η αντίληψη του διαστρεβλώνεται και αντιλαμβάνεται την φαντασία του σαν να την ζει πραγματικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν αποπροσανατολισμό όταν κοιτάζουν μια οφθαλμαπάτη ή όταν έρχονται αντιμέτωποι με παραπλανητικά αισθητήρια ερεθίσματα όπως αυτά στα παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας. Όμως οι δυσλεξικοί αποπροσανατολίζονται σε καθημερινή βάση. Αυτή είναι η φυσική νοητική αντίδρασή τους σε οποιαδήποτε αισθητηριακή πληροφορία η οποία τους προκαλεί μπέρδεμα. Το ίδιο συμβαίνει και κατά την διάρκεια επίλυσης προβλημάτων.
Οι δυσλεξικοί αντιμετωπίζουν δυσκολίες όσον αφορά τα μη πραγματικά και τα συμβολικά αντικείμενα, όπως είναι τα γράμματα και οι αριθμοί. Κατά την προσπάθεια τους να κατανοήσουν τα σύμβολα όπως θα έκαναν με μία μηχανή αυτοκινήτου ή ένα μηχανικό διάγραμμα μπορεί να αποπροσανατολιστούν. Αυτό προκαλεί τα γνώριμα συμπτώματα της αντικατάστασης, παράληψης, αντιστροφής ή της μετατόπισης κατά την ανάγνωση ή όταν γράφουν γράμματα και λέξεις. Ο αποπροσανατολισμός δεν περιορίζεται μόνο στο οπτικό κομμάτι της αντίληψης. Πολλοί δυσλεξικοί συχνά δεν ακούν σωστά ή διαστρεβλώνουν τις λέξεις ή την σειρά των λέξεων στις προτάσεις. Η αίσθηση που έχουν για τον χρόνο διαστρεβλώνεται κι αυτή και όσον αφορά τον κινητικό τους συντονισμό μπορεί να είναι αδέξιοι ή να καθυστερούν.
Τα επαναλαμβανόμενα λάθη που οφείλονται σε εσφαλμένες αντιλήψεις λόγω του αποπροσανατολισμού οδηγούν αναπόφευκτα σε απογοήτευση και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ο δυσλεξικός σε μία προσπάθεια να αντιμετωπίσει τα παραπάνω προβλήματα θα ξεκινήσει να αναπτύσσει κάποια τεχνάσματα αλλά και αρκετές ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές. Ο Ron Davis όλα αυτά τα ονομάζει «παλιές λύσεις». Κάποια παραδείγματα «παλιών λύσεων» είναι η αποστήθιση, το να κάνει η μαμά τα καθήκοντα του σχολείου, προσποίηση, δυσανάγνωστα γράμματα για να καλύψει τα ορθογραφικά λάθη, επιδέξεια εξαπάτηση και αποφυγή στο να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε εργασία σχετίζεται με το σχολείο ή την ανάγνωση. Όλες αυτές οι συμπεριφορές κάνουν την εμφάνιση τους από την ηλικία των έξι ή των επτά. Ένας δυσλεξικός ενήλικος θα έχει ένα ολόκληρο ρεπερτόριο τέτοιων συμπεριφορών.
Η πιο σημαντική πλευρά της θεωρίας Davis για την διόρθωση της δυσλεξίας είναι η παρατήρηση ότι όταν ένα ακουστικό σύμβολο- μία λέξη- δεν συνδέεται με κάποια νοητική εικόνα και ερμηνεία για τον δυσλεξικό (όπως π.χ. οι λέξεις και, ο, αν κ.λ.π.), το αποτέλεσμα είναι να προκαλείται αποπροσανατολισμός και να γίνονται λάθη. Όταν δείχνουμε στον δυσλεξικό τον τρόπο να κλείνει τους αποπροσανατολισμούς του την στιγμή ακριβώς που πυροδοτούνται και έπειτα τον βοηθήσουμε να βρίσκει και να κυριαρχεί στα (να κατανοεί ουσιαστικά) ερεθίσματα που προκάλεσαν τον αποπροσανατολισμό τότε τα προβλήματα στην ανάγνωση, τη γραφή και την ορθογραφία σταδιακά εξαλείφονται. Το ίδιο συμβαίνει και με τις «παλιές λύσεις».
The Theory behind Davis Dyslexia Correction Methods
The Davis Theory of Dyslexia
By Abigail Marshall © 1999, 2005
FROM DYSLEXIA THE GIFT WEB SITE, WWW.DYSLEXIA.COM
© 1995-2017 DAVIS DYSLEXIA ASSOCIATION INTERNATIONAL
REPRINTED WITH PERMISSION