Γιατί είναι απαραίτητη η διάγνωση των μαθησιακών δυσκολιών στα παιδιά

Ένα θέμα που συζητιέται συχνά και που είναι πραγματικά πολύ σοβαρό και καίριο για την ακαδημαϊκή πορεία και την ψυχολογία ενός δυσλεξικού παιδιού είναι η διάγνωση των μαθησιακών του δυσκολιών.

Η διάγνωση είναι απαραίτητη και πάρα πολύ χρήσιμη και χρειάζεται να πραγματοποιείται οπωσδήποτε από κάποιον δημόσιο φορέα για να έχει ισχύ η χρήση της στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Κάποιοι από αυτούς τους φορείς είναι οι εξής:

• Τα ΚΕΔΑΣΥ (Κέντρα Διάγνωσης Αξιολόγησης Συμβουλευτικής και Υποστήριξης) ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές οι οποίες είναι αποκεντρωμένες δημόσιες υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και υπάγονται στις Περιφερειακές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης.
• Τα Ιατροπαιδαγωγικά Κέντρα
• Τα Κέντρα Ψυχικής Υγιεινής
• Εξειδικευμένα τμήματα σε ορισμένα δημόσια νοσοκομεία.

Η κατάλληλη διαδικασία της διάγνωσης πραγματοποιείται στα πλαίσια μίας διεπιστημονικής προσέγγισης κατά την οποία συμμετέχουν παιδοψυχίατρος, ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός, ειδικός παιδαγωγός και γενικός παιδαγωγός.
Οι ηλικίες κατά τις οποίες ενδείκνυται να γίνεται η διάγνωση είναι από την Β’ Δημοτικού. Βεβαίως εάν παρατηρήσουμε ότι κατά την διάρκεια της Α’ Δημοτικού το παιδί δεν έχει αποκτήσει καθόλου την δεξιότητα της γραφής ή/ και της ανάγνωσης, χρειάζεται να γίνει διερεύνηση του θέματος από νωρίτερα.

Οι σημαντικότεροι λόγοι για τους οποίους χρειάζεται να πραγματοποιείται η διάγνωση είναι οι εξής:

• Για να υπάρχει η δυνατότητα να αξιοποιηθούν όλα όσα προβλέπει η νομοθεσία όπως η οικονομική στήριξη από τα ασφαλιστικά ταμεία, η ένταξη του παιδιού σε τάξη ένταξης (στο δημοτικό και στο γυμνάσιο) και η προφορική εξέταση στις εξετάσεις (στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση).
• Στις περιπτώσεις που η διάγνωση γίνεται σε μικρή ηλικία στα παιδιά και τους προσφέρεται μία λογική και ειλικρινής εξήγηση, τότε αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανακούφισή τους, την απενοχοποίηση τους (καταλαβαίνουν δηλαδή ότι δεν είναι τα ίδια η αιτία που δεν τα καταφέρνουν το ίδιο καλά στο σχολείο με τα περισσότερα παιδιά), παύουν να έχουν την πεποίθηση ότι είναι μειωμένων ικανοτήτων και αποκαθίσταται η χαμένη αυτοεκτίμηση τους.
• Η διάγνωση δίνει στους γονείς μια λογική εξήγηση για το τί συμβαίνει στο παιδί τους και σταματούν να το κατηγορούν για τεμπελιά, αδιαφορία, ανευθυνότητα, αντιδραστικότητα κ.α. Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί βλάπτουν σοβαρά την αυτοεικόνα του παιδιού αλλά και τη σχέση των γονιών με το παιδί τους.
• Τέλος οι εκπαιδευτικοί θα έχουν υποχρέωση από την νομοθεσία να προσαρμόζουν την διδασκαλία τους στις ειδικές μαθησιακές ανάγκες του παιδιού και έτσι το παιδί δεν θα βρίσκεται εκτεθειμένο σε ένα σχολικό περιβάλλον το οποίο έχει απαιτήσεις που δεν του αντιστοιχούν και δεν θα το βιώνει ως στρεσογόνο και απειλητικό και δεν θα τραυματίζεται ψυχικά.