Ενήλικες με δυσλεξία

Όταν ακούμε την λέξη δυσλεξία συνήθως το μυαλό μας πηγαίνει στα παιδιά. Δεν είναι όμως μόνο τα παιδιά που έχουν δυσλεξία αλλά και πάρα πολλοί ενήλικοι.

Δυσλεξία και κοινωνία

Δυστυχώς το θέμα της δυσλεξίας και γενικά των μαθησιακών δυσκολιών έχει γίνει ευρύτερα γνωστό στην κοινωνία μας τόσο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια. Παλιά όλα αυτά τα άτομα τα χαρακτήριζαν συνήθως τεμπέληδες, κακά παιδιά ή και στην πιο ακραία περίπτωση χαζούς. Το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα ενηλίκων οι οποίοι είναι δυσλεξικοί και στους οποίους δεν έχει γίνει καμία διάγνωση. Επομένως, κάποιοι από αυτούς είτε υποψιάζονται ότι έχουν δυσλεξία ή δεν έχουν καθόλου ιδέα για το τί τους συμβαίνει και το χειρότερο έχουν μια λανθασμένη και διαστρεβλωμένη εντύπωση για τον εαυτό, τις ικανότητες και τις δυνατότητές τους.

Η δυσλεξία επηρεάζει τη ζωή του ατόμου

Στο παρελθόν κυρίως, πολλά ήταν τα άτομα με δυσλεξία που παράτησαν το σχολείο γιατί δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τις συνεχόμενες αποτυχίες και την άδικη κριτική από τον περίγυρό τους.

Για ορισμένους από αυτούς τα προβλήματα συνεχίζονται, καθώς οι επιλογές τους όσον αφορά το επάγγελμα είναι δυστυχώς περιορισμένες. Υπάρχει η πιθανότητα να αισθάνονται απογοήτευση, να μην μπορούν να προσδιορίσουν την θέση τους στην κοινωνία, να είναι ανίκανοι να κρατήσουν μία σταθερή δουλειά ή να διαμορφώσουν υγιείς κοινωνικές ή και προσωπικές σχέσεις. Πολλοί προσφεύγουν στην κάλυψη των αδύναμων σημείων τους και προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημά τους χρησιμοποιώντας διαρκώς δικαιολογίες.

Υπάρχει βέβαια και μια μερίδα ενηλίκων για τους οποίους η δυσλεξία ήταν το καλύτερο που μπορούσε να συμβεί στην ζωή τους. Ανακάλυψαν τον σκοπό τους στη ζωή και τα ταλέντα τους και διοχέτευσαν την ενέργειά τους στους τομείς που τους εξέφραζαν περισσότερο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναδειχτούν στο προσωπικό και επαγγελματικό τομέα. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα διασήμων πετυχημένων δυσλεξικών όπως ήταν ο Τσόρτσιλ, ο Αϊνστάιν, ο Λεονάρντο Νταβίντσι ή είναι ο Ρίτσαρντ Μπράνσον, ο Κίανου Ριβς, η Τζένιφερ Άνιστον, η Κίρα Νάιτλι και πολλοί πολλοί άλλοι.

Η δυσλεξία μπορεί να κάνει το άτομο δυσλειτουργικό

Όπως και να έχει όμως το να μην μπορεί ένα άτομο να γράψει και να διαβάσει στην σύγχρονη κοινωνία είναι εξαιρετικά δεσμευτικό και συχνά φέρνει το άτομο αυτό σε πολλή δύσκολη θέση και το κάνει δυσλειτουργικό. Έρχονται στιγμές που χρειάζεται να στείλει ένα μήνυμα με το κινητό του και η ανορθογραφία του τον εκθέτει. Μπορεί να θέλει να βοηθήσει τα παιδιά του στο σχολείο και να μην είναι σε θέση να το καταφέρει. Θέλει να να δει μία ταινία στην τηλεόραση στο σινεμά ή την τηλεόραση και δεν μπορεί να διαβάσει τους υπότιτλους. Θέλει να συμπληρώσει μία αίτηση και του είναι αδύνατο. Δεν μπορεί να μάθει Αγγλικά που είναι τόσο απαραίτητα στην καθημερινότητα μας.

Η δυσλεξία στην σημερινή κοινωνία

Κάτι πολύ θετικό είναι ότι στις μέρες μας η κοινωνία αναγνωρίζει την ύπαρξη μαθησιακών δυσκολιών και πάρα πολλοί δυσλεξικοί βρίσκουν απάντηση στα ερωτηματικά που κουβαλούσαν μια ολόκληρη ζωή για τον λόγο που κρυβόταν πίσω από την διαφορετικότητα και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. Η επιστήμη ευτυχώς απέδειξε περίτρανα ότι δεν είναι καθυστερημένοι, αδιάφοροι, τεμπέληδες ή απρόσεκτοι αλλά απλούστατα έχουν διαφορετικό τρόπο μάθησης ο οποίος απαιτεί διαφορετικό τρόπο διδασκαλίας.

Θέλω να αναφέρω ότι ευτυχώς πολλοί ενήλικοι δυσλεξικοί αποφασίζουν να αναζητήσουν βοήθεια και απευθύνονται σε ειδικούς και παρακολουθούν τα κατάλληλα προγράμματα αντιμετώπισης του θέματός τους. Είναι σημαντικό ότι ενημερώνονται οι ίδιοι αλλά και είναι σε θέση να ενημερώσουν και τον κοινωνικό τους περίγυρο για το τί τους συμβαίνει αλλά και τους λόγους που ταλαιπωρήθηκαν τόσα χρόνια. Τέλος, κάτι εξαιρετικά σημαντικό είναι, ότι γνωρίζουν ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα τα παιδιά που ήδη έχουν ή που θα φέρουν στον κόσμο να αντιμετωπίσουν το ίδιο προβλημα καθώς είναι κληρονομικό. Είναι λοιπόν προετοιμασμένοι να εντοπίσουν τα σημάδια και να αναζητήσουν άμεσα βοήθεια έτσι ώστε τα παιδιά τους να μην βιώσουν τις αποτυχίες που βίωσαν οι ίδιοι στην παιδική τους ηλικία οι οποίες αποτελούν τραύματα τα οποία μπορεί να φέρουν για μια ζωή.

Ζωή Δελιακίδου
Ψυχολόγος ΑΠΘ