Ένα παιδί που αντιμετώπισε μαθησιακές δυσκολίες θυμάται και εύχεται για το Νέο Έτος

Πριν χρόνια όταν ήμουν μικρό παιδί ακόμη, οι γονείς μου κανόνισαν μια σειρά συναντήσεων με κάποιους «ειδικούς» κυρίες και κυρίους. Ήταν πολύ ευγενικοί και καλοσυνάτοι μαζί μου και εγώ προσπάθησα να είμαι συνεργάσιμος. Κάποια στιγμή τελείωσαν αυτές οι συναντήσεις. Χρονιάρες μέρες ήταν. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, που η μαμά μου μου είπε ότι είμαι έξυπνος και μου αποκάλυψε ότι απλά έχω μαθησιακές δυσκολίες και μου εξήγησε ότι γι’ αυτόν τον λόγο ενώ προσπαθώ στο σχολείο και βάζω τα δυνατά μου για να διαβάσω τα μαθήματά μου δεν τα καταφέρνω και τόσο καλά και οι βαθμοί μου είναι χαμηλούτσικοι.

Με πόσο μεγάλη έκπληξη και απορία άκουσα αυτό το «μαθησιακές δυσκολίες». «Είμαι άρρωστος;» αναρωτήθηκα. «Δεν είμαι σαν τα άλλα παιδάκια;» «Μα αφού παίζω, γελάω και χαίρομαι όπως και τα άλλα παιδιά γιατί να έχω μαθησιακές δυσκολίες; Δυσκολίες; Μαμά μου, μόνο το σχολείο με δυσκολεύει, και το φοβάμαι. Αχ πόσο πολύ φοβάμαι μην μου πει η κυρία Μάρθα να διαβάσω στην τάξη. Ντρέπομαι τόσο πολύ που ενώ οι συμμαθητές μου διαβάζουν καλά εγώ ακόμη συλλαβίζω. Ντρέπομαι πολύ που όσο και να μελετάω στο σπίτι την ορθογραφία, την κάνω λάθος στο σχολείο. Ντρέπομαι που ακόμη δεν ξέρω την προπαίδεια. Ντρέπομαι που έχω μαθησιακές δυσκολίες.» Ένας πόνος έσφιξε το στομαχάκι μου. Όμως μετά την έκπληξη ήρθε η ανακούφιση. «Αφού έχω δυσκολίες ίσως να μπορέσουν να γίνουν ευκολίες. Και επίσης…δεν είμαι χαζός. Έχω μόνον κάποιες δυσκολίες.» σκέφτηκα και πήρα μια βαθειά ανάσα.

Μετά από λίγο ρώτησα την μαμά μου «Μαμά είμαι άρρωστος; Δεν είμαι σαν τα άλλα παιδάκια;». Τότε αυτή μου απάντησε ότι οι μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι αρρώστια αλλά μία αδυναμία και ότι είμαι ακριβώς όπως όλα τα άλλα παιδάκια.» Η καρδιά μου μπήκε στην θέση της. «Η μαμά μου λέει πάντα την αλήθεια» σκέφτηκα, όμως είχα ακόμη μία πολύ σημαντική απορία. «Μαμά και τί θα κάνουμε τώρα με τις δυσκολίες αυτές που έχω; Θα είμαι έτσι για πάντα;» «Όχι παιδί μου.» μου απάντησε. «Αυτό που θα κάνουμε είναι αυτές τις δυσκολίες να τις κάνουμε δυνάμεις. Μετά την Πρωτοχρονιά θα πάμε σε μία κυρία η οποία θα μας βοηθήσει όλους και θα μας δείξει τον τρόπο με τον οποίο οι μαθησιακές σου δυσκολίες θα γίνουν μαθησιακές ευκολίες.» Τότε ήταν που η ελπίδα και η χαρά πλημμύρισαν την ψυχούλα μου και ένα πελώριο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο προσωπάκι μου. Ένιωσα γαλήνη μέσα μου. Με θυμάμαι αμέσως μετά να έχω χαθεί σ’ένα πανέμορφο παιχνίδι δημιουργίας με τα αγαπημένα μου Lego. Είχαν να το λένε οι γονείς μου σε όλους πόσο άριστος ήμουν στις κατασκευές με τα Lego κι εγώ φούσκωνα από καμάρι!
Μετά την Πρωτοχρονιά έτσι κι έγινε! Πήγαμε σε μία καλή κυρία η οποία με βοήθησε πολύ να διορθώσω όλες μου τις μαθησιακές αδυναμίες. Είναι αλήθεια όμως ότι κι εγώ ποτέ δεν της έλεγα όχι σε ό,τι μου έβαζε να κάνω και προσπαθούσα να ακολουθώ όλες τις συμβουλές της.

Τώρα είμαι πια μεγάλο παιδί. Είμαι στα 17 και δίνω τον μεγαλύτερο μου αγώνα μέχρι τώρα. Τον αγώνα να περάσω στο Πανεπιστήμιο. Θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Σήμερα λίγες μέρες πριν την Πρωτοχρονιά έχω δύο ευχές να κάνω για το Νέο Έτος. Η πρώτη είναι μέσα στην επόμενη χρονιά να είμαι φοιτητής Δημοσιογραφίας και η δεύτερη όλα τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες να βρουν την βοήθεια που χρειάζονται για να μην ξανανιώσουν ποτέ ντροπή στην ζωή τους ή μειονεκτικά απέναντι στους άλλους. Ευτυχισμένο το Νέο Έτος!

Ζωή Δελιακίδου
Ψυχολόγος ΑΠΘ